Inloggen
Eigenlijk had er Churchill’s stoel moeten staan, maar dat klinkt een stuk minder lekker dan ‘Churchill’s chair, toch? De stoel van Churchill dus. En dan iets preciezer, de stoel waar premier Winston Churchill op zat tijdens de tweede wereldoorlog, in de ‘Cabinet War Room’. Oftewel, de ruimte waar het oorlogskabinet van het Verenigd Koninkrijk gedurende de oorlog bijeenkwam.
Eerst even wat uitleg. Hoe zat dat nou, dat oorlogskabinet? Nou, zo dus; het kabinet trad op 10 mei 1940 aan na het aftreden van Neville Chamberlain , die dus werd opgevolgd door Winston Churchill, die een kabinet van nationale eenheid formeerde. Dat kabinet bestond uit de Conservatieve Partij, de Labour Party, de National Liberal Party, National Labour en enkele Onafhankelijken. De Oorlog Coalitie regeerde gedurende het grootste gedeelte van de Tweede Wereldoorlog.
Dan Churchill. Hij werd dus premier van een kabinet dat de oorlog in ging. Overigens, naast het feit dat hij premier werd, was en bleef hij ook nog minister van Defensie. Churchill was toen ook al een ouwe rot, met een enorme schat aan ervaring. En ook met vreemde capriolen. Zo was hij eerst parlementslid voor de Conservatieve Partij, om daarna een aantal jaren in het parlement te zitten namens de liberalen. Om vervolgens weer terug te keren naar de conservatieven. Bijzonder. Zien we Wilders ooit terugkeren bij de VVD? Onwaarschijnlijk lijkt me.
En nu de stoel. Voor zo’n belangrijk man, die gedurende zo’n lange periode zo veel tijd op die stoel moest doorbrengen, is het best een eenvoudige stoel. Kijk maar. 115 bijeenkomsten met het kabinet, en zo’n 300 met het Ministerie van Defensie, en dan zo’n eenvoudige houten stoel. En als je dat weet, dan snap je ook de beschadigingen op de armleuningen. Want de houten stoel vertoont de tekenen van de spanning waar Churchill onder stond, met diepe krassen in de houten armen, gemaakt door zijn zegelring en zijn vingernagels.
Wilt u ‘m eens gaan bekijken? Dat kan. De ruimte waar vergaderd werd, is exact zo gebleven als toen, en is ook te bezichtigen. Dus als u eens in Londen bent, ga maar kijken!
En dan nog Churchill, de man is een icoon, maar was ook een bullebak. En hij had humor. Een niet nader genoemde politica beschuldigde hem er ooit van dat hij stomdronken zou zijn. Waarop Churchill antwoordde: ‘Dat klopt, en u bent oerlelijk. Maar bij mij is het morgen weer over …’.